सात समुन्द्र पारीबाट

सम्झनाले
तड्पिरहदा छेवैमा रहेको कलम
घिसारें ।
खाली कापिका पाना पल्टाएं ।
एकबिहानै के भयो के ?
मनमा अनेक तर्कनाहरु सलबलाए । शायद,
सपनिमा देखिएको तिम्रो झझल्कोले
होला ।
ती पुराना यादहरुले होला|
अनी शुरुवात गरें,
लेख्न :: सात समुन्द्रपारिको यो परदेशबाट
धेरै धेरै
सम्झना तिमीलाई|आरामै त
होला भनी आशा मात्र
गरेको छु । भरोशा र
विश्वाशका खातिर तिमीले अरुकसैको काखी च्यापेपछी मलाई
सम्झना भन्दा फगत
केही नमिल्नेरहेछ |
म यो चिट्ठी किन लेखिरहेछु ?
कसलाई लेखिरहेको छु
भन्नेसम्म त याद छ । तर निर्जिब कलमको घांटी थिचि-
थिची अर्थ लाग्ने 'अर्थहिन'
वाक्यहरु किन ओकाल्न
बिबश बनाउदैछु भन्ने बिषय
कि त तिमीले
भाकेको भगवानलाई थाहा होला, कि तिमीलाई |
तिमीले
भाकेका भगवान त साह्रै पापी रहेछन
। तिनले
फोकटमा तिम्रो भेटी खाए ।
उनको नाममा मलाई पुकार्दै कुनैदिन तिमीले
खुल्ला आकाशमा उडाएका परेवाका बचेँरा ती युगल
जोडी,
हुर्केर, प्रेममा मस्तले जिएका छन रे
भन्ने खबर सुनें, मैले ।
तर जुन बस्तु प्राप्तिको लागि तिमीले धूप
सल्कायौ,
नैबेद्ध चढायौ ।
सल्केको त्यही धुपौरोमा तेलको सट्टा पानी हालेर
निभायौ । अनी त
तिम्रो पुकाराको के अर्थ लाग्यो ? जे
कुरो संसारमा असम्भब छ भन्छन,
त्यो प्रेममा सम्भब हुन्छ
रे, भन्थ्यौ । रे आखिर रे मै रह्यो |
कलममा मसी सकिएला र
लेखिएका हरफहरु धर्-यात धुरुत
बनाइ टुक्रा-
टुक्रा पारी कापिका पानाहरु
फ्याक्छु
भन्छु, बेदनामा मेरो सट्टा कलम
रुदो रहेछ । मधुर आँखाबाट बलिन्द्राधारा आंशु चुहाए
जसरी मरे नसिद्दिने
रहेछ, कलमको मसिरुपी आंशु । म
सम्झाउछु, कलमलाई ।
"तं जे
मन लाग्यो तेही नलेख्, त्यो खाली कापीमाथि ।' ऊ त
उल्टै
मपट्टी निपरुपी मुन्टो बटार्दै
मसीरुपी आशु
चुहाउदो रहेछ र भन्छ, 'मलाई
पनि तपाईंसँग रुन मन लाग्यो |
तिम्रा नाममा लेखिएका मेरा हरेक
चिट्ठीहरु सदैब
अपुरा हुने गर्दछन । खै कुन्नी किन
हो ? तिनले बिषय
पाएनन भनुम् भने, संसारमा अरुले जस्तै बिषय(प्रेम)
गरेको हुँ मैले । रोमियो र जुलियट
हुन नसके
पनि मुनामदनको पाठकजस्तै बनुम्
भन्ने अभिलाषाले
पनि मेरा प्रयासहरु सधैं अपुरा रहे । म मात्रै
पछी लागेको थिएं भने मेरो कलमले
एउटा वाक्य राख्न
अनुमती माग्यो ;अर्धलिखित
यो गन्तब्यहिन
चिट्ठी म फेरी तिमीलाई पठाउं कि नपठाउं ?
दोधारमा थिएं ।
सडकमा बसेर चिच्याइ
सुनाइदिउंकी झैं
पनि नलागेको होइन ।
यही भित्तामा टांसिदिएको छु । मन लागे पढ । नलागे थुक,
आफ्नो बाटो लाग ।
तिमी बाटो लागे पनि यो मनबाट
सम्झना कहिल्यै
बाटो लाग्दोरहेनछ । ठिकै छ ।
तिमीलाई यो हरफ उपहारस्वरुप, कलम बन्द गर्छ
सम्झनाले
तड्पिरहदा छेवैमा रहेको कलम
घिसारें ।
खाली कापिका पाना पल्टाएं ।
एकबिहानै के भयो के ?
मनमा अनेक तर्कनाहरु सलबलाए । शायद,
सपनिमा देखिएको तिम्रो झझल्कोले
होला ।
ती पुराना यादहरुले होला|
अनी शुरुवात गरें,
लेख्न :: सात समुन्द्रपारिको यो परदेशबाट
धेरै धेरै
सम्झना तिमीलाई|आरामै त
होला भनी आशा मात्र
गरेको छु । भरोशा र
विश्वाशका खातिर तिमीले अरुकसैको काखी च्यापेपछी मलाई
सम्झना भन्दा फगत
केही नमिल्नेरहेछ |
म यो चिट्ठी किन लेखिरहेछु ?
कसलाई लेखिरहेको छु
भन्नेसम्म त याद छ । तर निर्जिब कलमको घांटी थिचि-
थिची अर्थ लाग्ने 'अर्थहिन'
वाक्यहरु किन ओकाल्न
बिबश बनाउदैछु भन्ने बिषय
कि त तिमीले
भाकेको भगवानलाई थाहा होला, कि तिमीलाई |
तिमीले
भाकेका भगवान त साह्रै पापी रहेछन
। तिनले
फोकटमा तिम्रो भेटी खाए ।
उनको नाममा मलाई पुकार्दै कुनैदिन तिमीले
खुल्ला आकाशमा उडाएका परेवाका बचेँरा ती युगल
जोडी,
हुर्केर, प्रेममा मस्तले जिएका छन रे
भन्ने खबर सुनें, मैले ।
तर जुन बस्तु प्राप्तिको लागि तिमीले धूप
सल्कायौ,
नैबेद्ध चढायौ ।
सल्केको त्यही धुपौरोमा तेलको सट्टा पानी हालेर
निभायौ । अनी त
तिम्रो पुकाराको के अर्थ लाग्यो ? जे
कुरो संसारमा असम्भब छ भन्छन,
त्यो प्रेममा सम्भब हुन्छ
रे, भन्थ्यौ । रे आखिर रे मै रह्यो |
कलममा मसी सकिएला र
लेखिएका हरफहरु धर्-यात धुरुत
बनाइ टुक्रा-
टुक्रा पारी कापिका पानाहरु
फ्याक्छु
भन्छु, बेदनामा मेरो सट्टा कलम
रुदो रहेछ । मधुर आँखाबाट बलिन्द्राधारा आंशु चुहाए
जसरी मरे नसिद्दिने
रहेछ, कलमको मसिरुपी आंशु । म
सम्झाउछु, कलमलाई ।
"तं जे
मन लाग्यो तेही नलेख्, त्यो खाली कापीमाथि ।' ऊ त
उल्टै
मपट्टी निपरुपी मुन्टो बटार्दै
मसीरुपी आशु
चुहाउदो रहेछ र भन्छ, 'मलाई
पनि तपाईंसँग रुन मन लाग्यो |
तिम्रा नाममा लेखिएका मेरा हरेक
चिट्ठीहरु सदैब
अपुरा हुने गर्दछन । खै कुन्नी किन
हो ? तिनले बिषय
पाएनन भनुम् भने, संसारमा अरुले जस्तै बिषय(प्रेम)
गरेको हुँ मैले । रोमियो र जुलियट
हुन नसके
पनि मुनामदनको पाठकजस्तै बनुम्
भन्ने अभिलाषाले
पनि मेरा प्रयासहरु सधैं अपुरा रहे । म मात्रै
पछी लागेको थिएं भने मेरो कलमले
एउटा वाक्य राख्न
अनुमती माग्यो ;अर्धलिखित
यो गन्तब्यहिन
चिट्ठी म फेरी तिमीलाई पठाउं कि नपठाउं ?
दोधारमा थिएं ।
सडकमा बसेर चिच्याइ
सुनाइदिउंकी झैं
पनि नलागेको होइन ।
यही भित्तामा टांसिदिएको छु । मन लागे पढ । नलागे थुक,
आफ्नो बाटो लाग ।
तिमी बाटो लागे पनि यो मनबाट
सम्झना कहिल्यै
बाटो लाग्दोरहेनछ । ठिकै छ ।
तिमीलाई यो हरफ उपहारस्वरुप, कलम बन्द गर्छ


टिकाराम गौतम
हाल टोक्यो जापान